Od kiedy pojawil się J. nasze drugie dziecko tempo domowego ogniska nabrało zawrotnej prędkości i intensywności. Wszystko teraz razy, dzielone przez dwa. Potrzebuję wierzyć,że za jakiś czas się w miarę unormuje. Dzieci ze sobą bardziej zsynchronizują, powróci dawny rytm dnia, sen nie będzie już tak rwany, a moja uwaga wobec dzieci tak wytężona.
Często głowię się i silę korzystając z wolnych chwil, jakby się tu rozerwać, zarezerwować sobie siebie dla siebie ( w miarę szybko, czas ucieka, dzieci śpią ). Takie tam dylematy w stylu, czy zacząć przeglądać zaległy stos Wysokich Obcasów, czy uciąć sobie małą drzemkę (snu nigdy za wiele ), a może tak błogo rozlożyć na kanapie i popaść w stan niebytu. Gdy chwila ta juz w mym posiadaniu, gdy doznaję jakby olśnienia, że Oto Jestem zazwyczaj wyrywa mnie gwlośny krzyk, wrzask J. ( a głos jego niczym dzwon), że time out. Czas na konkrety. Mleka dajcie (tu pierś na żadanie, butli nie uznaje). Po chwili słychać głośne nawoływania z pokoju obok ,, mama choć bawimy się ty będzies wielką Pajęcycą (pajęczycą z Pszczołki Maji), a ja bedę się bała ".
W międzyczsie mąż wraca z pracy. Kochany chce pogadać, zasypuje opowiesciami o tym co w pracy, jak ma sie przelew za ścieki i rachunek za telefon. I tak krzątam się po domu wcielająć się w Karmiącą pajęczycę powiernicę.
Pomimo tego , że ,, Jak w kołowrotku bezwolnie sie kręcę. Gubiąc wątek i dni" odbieram to jako wyzwanie, istote życia, jego sens. Czasem tylko dłużej muszę siebie w tym wszystkim odnalezć.
A to jedna z chwil, gdzie śmiechu i radochy razy 2
